Εκδήλωση: Το νερό ως κοινό αγαθό και κοινωνικοί αγώνες υπεράσπισής του

Εκδήλωση: "Το νερό ως κοινό αγαθό και οι κοινωνικοί αγώνες υπεράσπισής του"

Πέμπτη 10/11, στις 19:30 στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία Μικρόπολις (Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18)

Ομιλητές:Μέλος της Κίνησης Πολιτών Πηλίου για το νερόΓιώργος Ασκητής (Επιτροπή Αγώνα Αραβησσού)

Γιάννης Παπαδημητρίου (Σύλλογος Προστασίας Αράχθου / Δίκυο Οικολογικών οργανώσεων Ηπείρου)   

   Ζούμε σε μία εποχή όπου ο κυρίαρχος μύθος της ανάπτυξης πάει να καθιερωθεί σαν μονόδρομος, υποτάσσοντας στην οικονομία όλες τις άλλες σφαίρες της ανθρώπινης ζωής, και θυσιάζοντας το φυσικό περιβάλλον και τις ανθρώπινες κοινότητες στο βωμό του κέρδους. Έτσι συμβαίνει και με το νερό, αυτό το αναπόσπαστο από τη ζωή αγαθό, που λεηλατείται συστηματικά από μεγάλα λόμπυ και πολυεθνικές, με τη βοήθεια διεθνών οργανισμών (όπως το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα) αλλά και των κυβερνήσεων, που προφανώς δουλεύουν για λογαριασμό τους. Την ίδια στάση είδαμε να κρατάει και η ελληνική Κυβέρνηση, στηρίζοντας στην πράξη τη θέση της Nestle, ότι «Πρέπει να εκλαμβανόμαστε το νερό ως εμπόρευμα».

     Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχώρησε στην έμμεση ιδιωτικοποίηση του νερού, μέσω ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα), σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, εντάσσοντας την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι, ο ρόλος τους ρητά μετατοπίζεται από την «παροχή καθαρού και ποιοτικού νερού», στην αποπληρωμή του χρέους. Τα επιχειρήματα της Κυβέρνησης ότι κρατώντας πάνω από το 51% των μετοχών, το Δημόσιο θα διατηρήσει και τον έλεγχο της διαχείρισης είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου, αφού με την ένταξη «στρατηγικού επενδυτή», ο ιδιώτης θα έχει λόγο και στη διοίκηση της εταιρίας.

     Η διεθνής εμπειρία μας έχει δείξει, ότι στις περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης δικτύων ύδρευσης, ακολούθησε κατακόρυφη αύξηση τιμών του νερού (που έφτασαν μέχρι και το 300%), ελλιπής συντήρηση των υποδομών, υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και μαζικές απολύσεις. Μάλιστα έχουμε πολλά παραδείγματα μητροπόλεων της Ευρώπης (πχ Παρίσι και Βερολίνο) που αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην κρατική ή δημοτική διαχείριση, πληρώνοντας υπέρογκες αποζημιώσεις στις ιδιωτικές εταιρίες, για το σπάσιμο των συμβάσεων.

     Όμως ο πόλεμος για την αρπαγή του νερού και των υδάτινων πόρων, επεκτείνεται και πέρα από την ιδιωτικοποίηση των δικτύων, εξαπλώνεται σε όλα τα επίπεδα και παίρνει όλες τις μορφές: Φαραωνικά φράγματα για τη δημιουργία υδροηλεκτρικών σταθμών σε ποτάμια, καταστρέφουν υδροβιότοπους και υποβαθμίζουν το περιβάλλον αλλά και τη ζωή των τοπικών κοινοτήτων. Εταιρίες εμφιάλωσης αποκτούν σχεδόν χαριστικά το δικαίωμα άντλησης υδάτινων πόρων. Αναπτυξιακά σχέδια καταστρέφουν αρχέγονες πηγές (πχ. η εξόρυξη χρυσού στην ΒΑ Χαλκιδική απειλεί το μεγαλύτερο απόθεμα πόσιμου νερού της περιοχής). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το περιβάλλον και η ανθρώπινη ζωή θυσιάζονται στον βωμό της ανάπτυξης. Το νερό, από κοινό, φυσικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο προϊόν, που εξυπηρετεί την κερδοσκοπία και τον πλουτισμό των εταιριών και του κεφαλαίου.

    Φυσικά, απέναντι στην επέλαση αυτή, κράτους και κεφαλαίου, για την αρπαγή και ιδιοποίηση του νερού, πάντα ξεπήδαγαν κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες για την υπεράσπισή του. Από τις εξεγέρσεις στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας το 2000 που απέτρεψε την ιδιωτικοποίηση του νερού, μέχρι τα κινήματα ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου και το στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, εδώ στην Ελλάδα, η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Τα κοινωνικά κινήματα είναι και τα μόνα που μπορούν  να σταματήσουν τα καταστροφικά σχέδια των εταιριών.

     Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι για εμάς, και η υπάρχουσα κρατική διαχείριση στερεί από το νερό την ιδιότητα του κοινού. Πρόκειται για δημοσιο-κρατική επιχείρηση που λειτουργεί με αποκλειστικά οικονομικά κίνητρα και σίγουρα όχι προς όφελος της κοινωνίας.

     Σε αυτόν λοιπόν τον πόλεμο για το νερό, τασσόμαστε ενάντια στο δίλλημα κρατικής ή ιδιωτικής διαχείρισης, όπου αυτό αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα. Το νερό είναι κοινό αγαθό, ανήκει σε όλους και δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί από κανέναν. Στη fast-track διαδικασία λεηλασίας των κοινών, φυσικών πόρων (νερό, δάση, ενέργεια κλπ) απαντάμε με κοινωνικό έλεγχο και αμεσοδημοκρατική διαχείριση. Κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος για τη διαχείρισή των κοινών αγαθών από την κοινωνία και τις τοπικές κοινότητες.

·         Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ

·         Ούτε ιδιωτικό, ούτε κρατικό. Το νερό είναι ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης