Στις 18 Μαρτίου στη Φρανκφούρτη θα διεξαχθούν τα εγκαίνια του νέου κτιρίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σαν καλοστημένη παράσταση θα δούμε για άλλη μια φορά όλη την ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ να μαζεύεται και να πανηγυρίζει για τον τρόπο διαχείρισης της ευρωπαϊκής κρίσης. Τα ζητήματα όμως που μένουν κάτω από το τραπέζι είναι τεράστια και η προσπάθεια να συσκοτιστούν τα όσα ζήσαμε και ζούμε έχει κοντά ποδάρια. Πολλούς μπορεί να κοροϊδέψει κάποιος, αλλά την πραγματικότητα ουδείς.
Εδώ και τέσσερα χρόνια βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα μεγάλο παιχνίδι. Πίσω από το όνομα «οικονομική κρίση» διεξήχθη μια σειρά σημαντικών και καθοριστικών αλλαγών, οι οποίες επιτάχυναν ή αποσαφήνισαν όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμορφώνονταν (λιγότερο ή περισσότερο), ήδη από την προηγούμενη περίοδο. Την ίδια στιγμή που οι διάφοροι τεχνοκράτες εδώ κι εκεί προσπαθούν να μας πείσουν ότι με τη γλώσσα των αριθμών και των αλγορίθμων θα δοθεί το ύστατο τέλος σε όλα τα ερωτήματα, αφήνουν έξω από την εξίσωση τους πιο σημαντικούς παράγοντες.
Οι (νέο)φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, που ακολούθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση και τις οποίες προσυπέγραψε (φυσικά) και όλη η χορεία των εθνικών «αντιπροσώπων», είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την κατάρρευση της καπιταλιστικής υπόσχεσης για «ανάπτυξη και ευημερία». Το αναδιανομή των πόλων εξουσίας προς τη μεριά των υπερεθνικών κέντρων και των τεχνοκρατικών οργανισμών απαξίωσε τα κοινοβούλια και τον ίδιο τον πυρήνα της κομματικής-εθνικής εκπροσώπησης. Η στρατιωτικοποίηση των πόλεων και η μετατροπή τους σε αστυνομοκρατούμενες ζώνες έδειξαν με κάθε τόνο την αδυναμία των κρατών να προσδώσουν θετικό νόημα στη λειτουργία και την ύπαρξή τους.
Μέσα σε έναν πυκνό ιστορικό χρόνο ξεπήδησε ένα πλήθος από πολύμορφα κινήματα, των οποίων το νόημα και η πραγματική κοινωνική επίδραση δεν έχει ακόμα εξαντληθεί. Από τα κινήματα των Indignados μέχρι τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα και τη ΒΙΟΜΕ κι από τις κινητοποιήσεις ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στις Σκουριές μέχρι τις συνελεύσεις γειτονιών, είδαμε μια πανσπερμία κοινωνικών κινήσεων, που έθεσαν ερωτήματα στην ίδια τη βάση της οργάνωσης της συλλογικής ζωής και της κοινωνικής συνύπαρξης.
Ήμασταν από εκείνους, που ανάμεσα σε άλλους ήδη πριν το ξέσπασμα της κρίσης υποστηρίζαμε δημόσια ότι τα ζητήματα δεν εξαντλούνται (ούτε καν αρχίζουν μάλιστα) από τον στενό ορίζοντα της οικονομίας. Επισημάναμε (ήδη από τις παρεμβάσεις μας στην πλατεία Συντάγματος τον Μάιο-Ιούνιο του 2011) ότι το αντικείμενο του δημόσιου διαλόγου δεν πρέπει να περιορίζεται στα εύπεπτα και λαϊκίστικα διλήμματα τύπου «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», όπως προσπαθούσαν και εν μέρει (το τονίζουμε το «εν μέρει») κατάφεραν να τα οριοθετήσουν εκείνοι, που θα «καταργούσαν μέσα σε μια μέρα με ένα νόμο όλα τα μέτρα λιτότητας». Προκειμένου να μιλήσουμε για μια απελευθερωτική προοπτική στο σήμερα πρέπει να θίξουμε την ίδια τη βάση της κοινωνικής μας ζωής. Κι αυτό δεν είναι κάτι που θα γίνει ούτε μέσα σε μια μέρα, ούτε μετά από μια εκλογική ημερομηνία. Όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν το κυβερνητικό σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρέθηκε μπροστά σε μια πραγματικότητα, την οποία δε θα μπορέσει να διαγράψει με κινήσεις εντυπωσιασμού και πατριωτικούς συναισθηματισμούς.
Μέσα σε μια μεγαλοπρεπή φιέστα λοιπόν στη Φρανκφούρτη της «κακιάς Γερμανίας» η Ευρώπη θα προσπαθήσει να ξορκίσει τους δαίμονές της. Να χώσει πιο βαθιά κάτω από το χαλί όλα τα ζητήματα, που απουσιάζουν από την ημερήσια διάταξη του ευρωκοινοβουλίου. Επειδή όμως εμείς δεν ξεχνάμε, ούτε κρύβουμε τίποτα, σκοπεύουμε να είμαστε εκεί να τα θυμίσουμε. Χιλιάδες αγωνιστές από όλες τις γωνιές της Ευρώπης και πέρα από αυτήν θα επισκεφτούν την Φρανκφούρτη στις 18 Μαρτίου, για να βάλουν τα «πρώτα πράγματα, πρώτα» σε μια διεθνή αντικαπιταλιστική κινητοποίηση.
Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική φωνή και αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Τίποτα δε θα καθορίσει και δε θα ωθήσει τις εξελίξεις σε μια απελευθερωτική κατεύθυνση, αν δεν υπάρξει η κοινωνική κίνηση από πίσω του. Μέσα σε μια πραγματικότητα, που διαμορφώνεται με διεθνείς όρους και πλέγματα εξουσίας, είναι η ώρα να δώσουμε διεθνή χαρακτήρα σε όλα τα κατά τόπους κινήματα, προκειμένου να διαμορφώσουμε μια ευρωπαϊκή κινηματική και αντικαπιταλιστική προοπτική κόντρα στις εθνο-λαϊκιστικές αφηγήσεις, που βλέπουμε να ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο δεξιά κι αριστερά. Για αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους θα είμαστε στη Φρανκφούρτη στις 18 Μαρτίου μέσα του δικού μας μπλοκ, αλλά και μέσω της πανευρωπαϊκής δικτύωσης «Αντιεξουσιαστική Πλατφόρμα Ενάντια στον Καπιταλισμό - Beyond Europe».
Πέρα από την ανάθεση και την ελπίδα ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εκεί που το ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό μάχεται την αγορά και το κράτος, γιατί το νόημα των λέξεών μας το αντλούμε από τα κινήματα, τις εξεγέρσεις και τους κοινωνικούς αγώνες.
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου