ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ - ΕΞΟΡΥΞΗ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
Την θέση μας για την ανάπτυξη και τον συνδικαλισμό που την συνοδεύει, την έχουμε διατυπώσει πάμπολλες φορές και ποικιλοτρόπως, έργω-λόγω. Η θέση μας αυτή επικαιροποιήθηκε με την παρουσία και τον λόγο του αντιεξουσιαστή συνδικαλιστή στην συγκέντρωση των μεταλλωρύχων στην Μ.Παναγία. Σ' όλες τις κινητοποιήσεις που συμμετέχουμε (Αχελώος, σκουπίδια, Χρυσός) υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε πως ο συνδικαλισμός ακόμα και ο ριζοσπαστικός που βασίζεται στον κύκλο <<μισθός - τιμή - κέρδος>> του οικονομισμού έχει αποτύχει και δε μπορεί να συλλάβει το μέγεθος και το βάθος των σημερινών προβλημάτων, ούτε να συμβάλει στη λύση τους.
Ασφαλώς και είναι προβληματικό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στους κατοίκους που δε θέλουν την ανοιχτή εξόρυξη και στους μεταλλωρύχους που διεκδικούν μια θέση εργασίας σε αυτήν. Είναι ένα κλίμα αρνητικό που έχει αγγίξει ακόμη και προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, σε ένα επαρχιακό περιβάλλον απ' το οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να αποδράσει.
Όμως θα πούμε μερικές αλήθειες που ένας αντιεξουσιαστής οφείλει να πάρει υπόψιν του.
α) το να γίνει ανοιχτή εξόρυξη δεν είναι απόφαση κανενός εργαζομένου, αλλά απόφαση του κράτους και της εταιρίας μέσω των διαταγμάτων για τα fast track, ενώ η αντίσταση σε αυτήν είναι απόφαση κατοίκων ενάντια και στα δυο ( κράτος-εταιρεία). Φυσικά παιχνίδια εξουσίας μπορεί να παίζονται και στις δυο πλευρές,μόνο που τα μεν παίζονται εκτός κοινωνίας μέσα σε υπουργικά και επιχειρηματικά γραφεία,ενώ τα δε είναι άμεσα εκτεθειμένα και υπόλογα μέσα στην κοινωνία. Η παραπάνω διαφορά είναι καθοριστικό κριτήριο για το πώς διεξάγεται ο αγώνας πάνω στις Σκουριές.
β) το "δικαίωμα στη δουλειά" υπόκειται στους εκβιασμούς της εταιρίας, η οποία έχει κάθε λόγο αυτό το "δικαίωμα" προς το παρόν να το κατευθύνει στις Σκουριές χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν κι όταν χρειαστεί θα το γράψει στα παλιά της τα παπούτσια. Ο εκβιασμός είναι γνωστός: ή Σκουρίες ή ανεργία.
γ) Ποιά είναι τα δείγματα γραφής ενός στοιχειώδους εργατικού ελέγχου στα σχέδια της εταιρείας για την προστασία της περιοχής και των κατοίκων της, όταν οι εργαζόμενοι αντλούν τα επιχειρήματά τους όχι απ την διεθνή πρακτική της el dorado αλλά απ τις υποσχέσεις της; Τουλάχιστον σ αυτό οι κάτοικοι που αντιστέκονται δεν έδειξαν καμμιά εμπιστοσύνη, γι αυτό εξάντλησαν όλες τις διεθνείς ανεξάρτητες πηγές για να μάθουν την αλήθεια και να την διαδώσουν.
δ) πώς γίνεται σε κάθε κινητοποίηση η αστυνομία να έχει πλάτη στους μεταλλωρύχους και φάτσα στους διαδηλωτές;
ε) πώς γίνεται μια "ταξική" συγκέντρωση εργαζομένων να βρίσκεται δίπλα δίπλα με τους υπερασπιστές των εταιρικών συμφερόντων;
στ) πώς γίνεται να μην υπάρχει ούτε μια ανακοίνωση απο κανένα σωματείο εργαζομένων, που να αναφέρεται στη βαρβαρότητα της αστυνομίας και στην τοπική δικτατορία που επέβαλε μετά τα γεγονότα στις 24/02/2013;
Δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις του M. Μανώλη και τη διαφοροποίηση του απο τους δοτούς συνδικαλιστές των μεταλλείων. Αλλά αυτό δε λύνει ούτε το πρόβλημα της εξόρυξης ούτε το πρόβλημα των μεταλλωρύχων ούτε το πρόβλημα των υπολοίπων κατοίκων, όσο παραμένει εγκλωβισμένος στον στενό κύκλο του "δικαιώματος στη δουλειά". Αναγνωρίζουμε πως η δουλειά των μεταλλωρύχων είναι ίσως η πιο σκληρή δουλειά, γι' αυτό και οι εξεγέρσεις τους ήταν από τις πιο μαχητικές σε όλο τον κόσμο. Απ' το Λαύριο μέχρι το Μαντέμ Λάκκο και απο κει μέχρι την Αγγλία της Θάτσερ και την Ισπανία του Ραχόι <<οι σφιγμένες γροθιές και τα σφιγμένα χείλη>> των μεταλλωρύχων, δεν είχαν απέναντί τους κατοίκους αλλά την κυβέρνηση, την αστυνομία, τα αφεντικά και το κράτος το ίδιο.
Απόσπασμα της θέσης μας ακολουθεί παρακάτω . Ολόκληρο το κείμενο, στο 2ο τεύχος του περιοδικού ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ.(9/2011).
...Η καταναλωτική φρενίτιδα είχε τρεις ουσιώδεις συνέπειες. Πρώτον, την ενσωμάτωση του συνόλου του πληθυσμού στην λογική του εμπορεύματος που δημιουργεί εφήμερα και εναλλασσόμενα στυλ ζωής. Η ιδιομορφία αυτών των στυλ είναι πως παύει το παραγόμενο προϊόν να υποστηρίζει την ανάγκη του ανθρώπου και είναι ο άνθρωπος που καλείται να υποστηρίξει τις ανάγκες του εμπορεύματος.
Δεύτερον, την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων για τις ανάγκες μιας δήθεν ανάπτυξης που αποτιμάται σε τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε κατασπατάληση ενέργειας και σε συσσώρευση απίθανου όγκου σκουπιδιών.Να γιατί σήμερα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με το λιώσιμο των πάγων, την τρύπα του όζοντος, να γιατί οι χωματερές πλημμυρίζουν, να γιατί ερημώνονται περιοχές γύρω απ' τα ενεργειακά εργοστάσια, να γιατί οι υδάτινοι πόροι εξαντλούνται με εκθετικούς ρυθμούς. Αν σ' αυτό προσθέσουμε την καταστροφή της γεωργίας και τον διατροφικό εφιάλτη που ακολούθησε, το τοπίο γίνεται ακόμη πιο Αποκαλυπτικό.
Τρίτον, την αυξανόμενη ιδιώτευση ως αναγκαία και ικανή συνθήκη εξάπλωσης του εμπορεύματος που σε ατομικό επίπεδο οδήγησε σε προσωπικές φωλιές απο πράγματα άχρηστα στην πλειονότητα τους, στο δε συλλογικό οδήγησε στην γενικευμένη συντεχνία , στην αποδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και στους χώρους εργασίας και στην αποτελμάτωση της αλληλεγγύης των εργαζομένων μεταξύ τους.
Το να πούμε οτι για όλα τα παραπάνω ευθύνεται ,στον βαθμό που την αφορά, η ξεπουλημένη γραφειοκρατική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, λέμε μια κοινοτυπία, έναν αφορισμό χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τις μεγάλες ανατροπές των τελευταίων πενήντα χρόνων.
Οι δυο εκδοχές του συνδικαλισμού (ρεφορμιστικός-επαναστατικός) στηρίζονται πάνω στους ίδιους βασικούς άξονες που έχουν να κάνουν με την συμμετοχή των εργαζομένων στην παραγωγική διαδικασία και στην συμμετοχή τους στο παραγόμενο προϊόν. Οι μεν ρεφορμιστές διαπραγματεύονται τα ελάχιστα αναπαράγοντας την εκμετάλλευση, οι δε επαναστάτες τα θέλουν όλα για όλους καταργώντας την εκμετάλλευση.
Αυτό που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και οι δυο και κυρίως ο δεύτερος, ήταν το γεγονός πως τα προβλήματα μέσα στους χώρους δουλειάς μεταφέρονταν με μεγαλύτερη βαρύτητα έξω απ' αυτούς. Δεν αντιλαμβάνονταν δηλαδή πως πρόβλημα δεν ήταν μόνο οι συνθήκες εργασίας, η αμοιβή, η συμμετοχή και η κατοχή των μέσων παραγωγής, αλλά πρόβλημα γινόταν όλο και πιο έντονα η ίδια η εργασία, το προϊόν της οποίας είχε τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις.
Όποιος επιμένει στον συνδικαλισμό πρέπει να απαντήσει σε δυο καίρια ερωτήματα. Τι σημαίνει τα εργοστάσια να πάρουν οι εργάτες και τι σημαίνει επαναοικειοποίηση του παραγόμενου πλούτου; Σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε μ' αυτό. Η παραγωγή και το παραγόμενο προϊόν είναι σε έντονη και ανθιστάμενη αμφισβήτηση. Η πιο σκληρή κριτική ενάντια στον καπιταλισμό δεν προέρχεται μέσα απ τους χώρους δουλειάς, αλλά έξω απ' αυτούς, από κινήσεις πολιτών που συσπειρώνονται όχι στην βάση της εργασίας αλλά στην βάση των αμφίβολων ή καταστρεπτικών της συνεπειών. Η ίδια η "ανάπτυξη" έχει μπει στο στόχαστρο της κριτικής με οδομαχίες. Ο παραγόμενος πλούτος γίνεται όλο και περισσότερο παραγόμενη σαβούρα και η αντίστοιχη βιομηχανική μονάδα όχι ανάσα για την περιοχή αλλά μπόχα. Τι είδους λοιπόν αυτοδιεύθυνση μπορεί να γίνει στα εργοστάσια λιπασμάτων, στα εργοστάσια καύσης στους ΧΥΤΑ, στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική, στο φράγμα του Αχελώου στο ύψος της εκτροπής, στα πυρηνικά εργοστάσια, στις μονάδες του λιθάνθρακα; Τι είδους πλούτος είναι τα προϊόντα της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής που πρέπει να οικειοποιηθούμε αβλεπί και απνευστί, όταν τα διατροφικά σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο; Σήμερα οι παραγωγικές μονάδες και τα προϊόντα τους δεν είναι αντικείμενα κατοχής και χρήσης αλλά αντικείμενα κοινωνικής διαβούλευσης για την χρησιμότητα τους. Κι όταν η απόφανση είναι αρνητική, δυο εiναι οι συνήθως και μονίμως απόντες. Τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι. Είναι τυχαίο άραγε που σ' όλες τις κινήσεις ενάντια στα αποτελέσματα της εργασίας απουσιάζουν παντελώς τα σωματεία; Ή μήπως είναι τυχαίο που οι πλατείες δεν ηθέλαν την παρουσία των σωματείων ούτε ζωγραφιστή; Για το τι συνέβαινε με την ανακύκλωση και τα σκουπίδια στους Ταγαράδες τόσα χρόνια, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ το γνώριζαν καλύτερα απ' τον καθένα, όμως οι κινητοποιήσεις ήρθαν απ' τους κατοίκους των γύρω περιοχών, ακόμα και τις πληροφορίες τις συνέλεγαν έξω απ' τον χώρο εργασίας κι όχι μέσα απ' αυτόν.
Σήμερα η αμφισβήτηση του συνδικαλισμού ακολουθεί την ίδια διαδρομή, όχι μ' αυτή των απαξιωμένων γραφειοκρατών του, αλλά με κάτι πολύ πιο βαθύ, με την αμφισβήτηση της ίδιας της εργασίας. Τώρα απαιτείται ο επανακαθορισμός της, όχι σαν σχέση εργάτη-εργοδότη, αλλά ως συνολική κοινωνική σχέση. Αν το παραγόμενο προϊόν είναι κοινωνικό τότε τα ερωτήματα δεν μπορεί να τα θέσει και δεν μπορεί να τα λύσει κανείς άλλος πέρα απ' την ίδια την κοινωνία...
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
