Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Πορεία 25 Μάρτη στην Ιερισσό


Στις 25 Μαρτίου 2013, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και πορεία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.
Το πρωί, στην παρέλαση της Ιερισσού, οι μαθητές παρέλασαν με υψωμένες γροθιές και φορώντας μπλούζες με συνθήματα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, μαύρα περιβραχιόνια και αντιασφυξιογόνες μάσκες.
Αργότερα, από την Ιερισσό, ξεκίνησε κομβόι αυτοκινήτων που κατευθύνθηκε προς τη Μ. Παναγία. Στη διαδρομή η αστυνομία επιχείρησε να σταματήσει για έλεγχο τα λεωφορεία της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο κόσμος στα λεωφορεία αρνήθηκε τον έλεγχο και έκλεισε το δρόμο σε ένδειξη διαμαρτυρίας, τελικά, έπειτα από λίγη ώρα, η αστυνομία υποχώρησε και τα λεωφορεία συνέχισαν κανονικά τη διαδρομή τους προς τη Μεγάλη Παναγιά.
Από εκεί πραγματοποιήθηκε πορεία μέχρι τη θέση Χοντρο Δέντρο, που αποτελεί και μια από τις εισόδους στο δάσος των Σκουριών. Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 2000 άτομα.














Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Πορεία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού


Το Σάββατο 9 Μαρτίου 2013, πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη μεγάλη συγκέντρωση και πορεία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού.
 Στην πορεία συμμετείχαν πάνω από 15.000 άτομα. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία της ΧΑΝΘ και διαμέσου κεντρικών δρόμων της πόλης, κατέληξε στο Λευκό Πύργο. Χαρακτηριστικό του μεγέθους της διαδήλωσης το γεγονός ότι όταν η "κεφαλή" της πορείας έφτασε στο Λευκό Πύργο, η "ουρά" βρισκόταν ακόμη στην οδό Ιώνος Δραγούμη.










Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ -ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ


ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ


Το δόγμα για τις εστίες ανομίας και την ανακατάληψη των πόλεων (και των χωριών θα προσθέταμε εμείς), αποκαλύφθηκε στην Ιερισσό την Τσικνοπέμπτη 07/3/13 με τον πιο ωμό τρόπο. Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει όλες μα όλες τις σοβαρές αντιστάσεις ενάντια στην εξαθλίωση και την απαξία της κοινωνικής πλειοψηφία. Μιας πλειοψηφίας που τα αφεντικα κρατικά και ιδιωτικά, την θέλους υποζύγιο και αχθοφόρο των κερδών και της εξουσίας τους. Οι κατασταλικές δυνάμεις του κράτους σε πλήρη ανάπτυξη και απαρτία (ασφαλίτες, ΕΚΑΜ, ΜΑΤ) κατέλαβαν την Ιερισσό σαν στρατός κατοχής. Η επίθεση που εξαπέλησαν ήταν γενική και οι κανόνες, κανόνες πολέμου. Εισβολές σε σπίτια, συλλήψεις, επίθεση στα σχολεία, παντού χημικά στους δρόμους. Φυσικά για τις δυνάμεις κατοχής δεν υπάρχουν ούτε δικαιώματα ούτε ελευθερίες παρα μόνο διαταγές. Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο ένα όλκληρο χωριό βγήκε στο δρόμο, δεν φοβήθηκε και δεν κρύφτηκε και αυτή είναι η πιο σοβαρή παρακαταθήκη για τον αγώνα ε΄ναντια στην ανοιχτή εξόρυξη χρυσού.

Η El Dorado, ο Μπόμπολας με τις διαπλοκές του, τα ΜΜΕ των επιχειρηματιών αλλά και το ίδιο το κράτος, αυτή η συμμαχία αυτός ο Γολιάθ της δύναμης και του πλούτου βρήκε το Δαυίδ που του αναλογεί. Το πείσμα και η σταθερότητα των κατοίκων απέναντι στην εξόρυξη και η πανελλαδική αλληλεγγύη είναι η μόνη και ουσιαστική παρακαταθήκη για να μπεί ένα τέλος στα κρατικά διατάγματα για τις fast track επενδύσεις, που πετάνε τη χάντρα το δήθεν μεροκάματο προκειμένου να ξεκάνουν ο,τι έχει σχέση με την δημόσια περιουσία και τα κοινωνικά αγαθά (απ το νερό μέχρι τον ορυκτό πλούτο).

Εδώ και πάνω απο ένα χρόνο έχει κορυφωθεί το ζήτημα του χρυσού στη Χαλκιδική, το Κιλκίς και την Κομοτηνή. Οι Σκουριές είναι ένα πεδίο μάχης ανάμεσα στην εταιρεία και τους κατοίκους των γύρω περιοχών, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε διαβούλευση ήταν αντιμέτωπη με την ίδια διαταγή: Το βουνό ανήκει στην εταιρεία και το κράτος θα είναι εκεί για να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Εξάλλου πουθενά στον κόσμο οι εξορύξεις του χρυσού δεν έγιναν μετά βαίων και κλάδων. Από την Αφρική μέχρι τη Λατινική Αμερική ο χρυσός είναι συνδεδεμένος με εξεγέρσεις, με νεκρούς με φυλακίσεις.

Εκατοντάδες αστυνομικοί και σεκιουριτάδες σαν ιδιωτικός στρατός, επιστρατευμένοι εργαζόμενοι σε ρόλο τραμπούκου, συρματοπλέγματα παντού. Το τοπίο στον Κάκκαβο τελεί υπό καθεστώς κρατικού και ιδιωτικού ολοκληρωτισμού. Οι αγριότητες της καταστολής στις τελευταίες κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να αφήσουν πίσω τους νεκρούς. Άφησαν πολλούς τραυματίες (ανάμεσα σε αυτούς κάποιοι πολλοί σοβαρά) δεκάδες συλλήψεις, ανακρίσεις και πολύωρες απαγωγές. Ο τσαμπουκάς του κράτους και της εταιρείας αναπτύσσουν πράγματι την περιοχή. Η ανάπτυξη των δυνάμεων καταστολής όχι μόνο στο βουνό αλλά και μέσα στα χωριά που αντιστέκονται είναι η πρώτη σοβαρή επένδυση της ανοιχτής εξόρυξης αλλά και προϋπόθεσή της.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το Σάββατο 16/2 στο χώρο της ανοιχτής εξόρυξης κάηκαν από αγνώστους ένα μέρος των εγκαταστάσεων και των μηχανημάτων που υπήρχαν για λογαριασμό της Ελληνικό Χρυσός Α.Ε. Τα γεγονότα αυτά δεν κρύβουν κανένα μυστήριο, ούτε πράκτορες, ούτε προβοκάτορες. Εξάλλου ο Κάκκαβος απ' την Κατοχή έκρυβε θαρραλέους. Και σε αγώνες που ο θάνατος δεν είναι λογοτεχνική επινόηση για να συγκινήσει αλλά πραγματική απειλή, κάπου κάπου χρειάζεται λίγο περίσσιο θάρρος για να τον αντιμετωπίσεις.



Όλοι στην πορεία στο Δημαρχείο, Σάββατο 09/03.


Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Ενάντια στα μεταλλεία χρυσού: Δημαρχείο, Σάββατο 9/3 στις 11:30


Όλοι το Σάββατο 9 Μαρτίου στις 11.30πμ στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης στη συγκέντρωση ενάντια στα μεταλλεία χρυσού.
Όχι στην εξόρυξη και τη λεηλασία
Αντίσταση ενάντια στην κρατική τρομοκρατία
Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Επείγον-Κάλεσμα Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης για την κρατική καταστολή στη Χαλκιδική

Κάλεσμα Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης για την κρατική καταστολή στη Χαλκιδική



Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης καλεί όλες τις συνιστώσες και συλλογικότητες που αντιτάσσονται στην ανοιχτή εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική σε έκτακτη συνέλευση σήμερα, Πέμπτη 7 Μαρτίου στις 20.00, στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία «Μικρόπολις» (Βενιζέλου & Βασιλ. Ηρακλείου 18). Η συνέλευση καλείται προς συντονισμό για άμεση δράση και απάντηση στην κρατική καταστολή και την τοπική δικτατορία που έχει επιβάλλει το κράτος στην Ιερισσό και τη Μεγάλη Παναγιά.

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ - ΕΞΟΡΥΞΗ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ


ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ - ΕΞΟΡΥΞΗ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Την θέση μας για την ανάπτυξη και τον συνδικαλισμό που την συνοδεύει, την έχουμε διατυπώσει πάμπολλες φορές και ποικιλοτρόπως, έργω-λόγω. Η θέση μας αυτή επικαιροποιήθηκε με την παρουσία και τον λόγο του αντιεξουσιαστή συνδικαλιστή στην συγκέντρωση των μεταλλωρύχων στην Μ.Παναγία. Σ' όλες τις κινητοποιήσεις που συμμετέχουμε (Αχελώος, σκουπίδια, Χρυσός) υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε πως ο συνδικαλισμός ακόμα και ο ριζοσπαστικός που βασίζεται στον κύκλο <<μισθός - τιμή - κέρδος>> του οικονομισμού έχει αποτύχει και δε μπορεί να συλλάβει το μέγεθος και το βάθος των σημερινών προβλημάτων, ούτε να συμβάλει στη λύση τους.
Ασφαλώς και είναι προβληματικό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στους κατοίκους που δε θέλουν την ανοιχτή εξόρυξη και στους μεταλλωρύχους που διεκδικούν μια θέση εργασίας σε αυτήν. Είναι ένα κλίμα αρνητικό που έχει αγγίξει ακόμη και προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, σε ένα επαρχιακό περιβάλλον απ' το οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να αποδράσει.
Όμως θα πούμε μερικές αλήθειες που ένας αντιεξουσιαστής οφείλει να πάρει υπόψιν του.
α) το να γίνει ανοιχτή εξόρυξη δεν είναι απόφαση κανενός εργαζομένου, αλλά απόφαση του κράτους και της εταιρίας μέσω των διαταγμάτων για τα fast track, ενώ η αντίσταση σε αυτήν είναι απόφαση κατοίκων ενάντια και στα δυο ( κράτος-εταιρεία). Φυσικά παιχνίδια εξουσίας μπορεί να παίζονται και στις δυο πλευρές,μόνο που τα μεν παίζονται εκτός κοινωνίας  μέσα σε υπουργικά και επιχειρηματικά γραφεία,ενώ τα δε είναι άμεσα εκτεθειμένα και υπόλογα  μέσα στην κοινωνία. Η παραπάνω διαφορά είναι καθοριστικό κριτήριο για το πώς διεξάγεται ο αγώνας πάνω στις Σκουριές.
β) το "δικαίωμα στη δουλειά"  υπόκειται στους εκβιασμούς της εταιρίας, η οποία έχει κάθε λόγο αυτό το "δικαίωμα" προς το παρόν  να το κατευθύνει στις Σκουριές χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν κι όταν χρειαστεί θα το γράψει στα παλιά της τα παπούτσια. Ο εκβιασμός είναι γνωστός: ή Σκουρίες ή ανεργία.
γ) Ποιά είναι τα δείγματα γραφής ενός στοιχειώδους  εργατικού ελέγχου στα σχέδια της εταιρείας για την προστασία της περιοχής και των κατοίκων της, όταν οι  εργαζόμενοι αντλούν τα επιχειρήματά τους όχι απ την διεθνή πρακτική της el dorado αλλά απ τις υποσχέσεις  της; Τουλάχιστον σ αυτό οι κάτοικοι που αντιστέκονται δεν έδειξαν καμμιά εμπιστοσύνη, γι αυτό εξάντλησαν όλες τις διεθνείς ανεξάρτητες πηγές για να μάθουν την αλήθεια και να την διαδώσουν.
δ) πώς γίνεται σε κάθε κινητοποίηση η αστυνομία να έχει πλάτη στους μεταλλωρύχους και φάτσα στους διαδηλωτές;
ε) πώς γίνεται μια "ταξική" συγκέντρωση εργαζομένων να βρίσκεται δίπλα δίπλα με τους υπερασπιστές των εταιρικών συμφερόντων;
στ) πώς γίνεται να μην υπάρχει ούτε μια ανακοίνωση απο κανένα σωματείο εργαζομένων, που να αναφέρεται στη βαρβαρότητα της αστυνομίας και στην τοπική δικτατορία που επέβαλε μετά τα γεγονότα στις 24/02/2013;

Δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις του M. Μανώλη και τη διαφοροποίηση του απο τους δοτούς συνδικαλιστές των μεταλλείων. Αλλά αυτό δε λύνει ούτε το πρόβλημα της εξόρυξης ούτε το πρόβλημα των μεταλλωρύχων ούτε το πρόβλημα των υπολοίπων κατοίκων, όσο παραμένει εγκλωβισμένος στον στενό κύκλο του "δικαιώματος στη δουλειά". Αναγνωρίζουμε πως η δουλειά των μεταλλωρύχων είναι ίσως η πιο σκληρή δουλειά, γι' αυτό και οι εξεγέρσεις τους ήταν από τις πιο μαχητικές σε όλο τον κόσμο. Απ' το Λαύριο μέχρι το Μαντέμ Λάκκο και απο κει μέχρι την Αγγλία της Θάτσερ και την Ισπανία του Ραχόι <<οι σφιγμένες γροθιές και τα σφιγμένα χείλη>> των μεταλλωρύχων, δεν είχαν απέναντί τους κατοίκους αλλά την κυβέρνηση, την αστυνομία, τα αφεντικά και το κράτος το ίδιο.

Απόσπασμα της θέσης μας ακολουθεί παρακάτω . Ολόκληρο το κείμενο, στο 2ο τεύχος του περιοδικού ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ.(9/2011).

...Η καταναλωτική φρενίτιδα είχε τρεις ουσιώδεις συνέπειες. Πρώτον, την ενσωμάτωση του συνόλου του πληθυσμού στην λογική του εμπορεύματος που δημιουργεί εφήμερα και εναλλασσόμενα στυλ ζωής. Η ιδιομορφία αυτών των στυλ είναι πως παύει το παραγόμενο προϊόν να υποστηρίζει την ανάγκη του ανθρώπου και είναι ο άνθρωπος που καλείται να υποστηρίξει τις ανάγκες του εμπορεύματος.
Δεύτερον, την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων για τις ανάγκες μιας δήθεν ανάπτυξης που αποτιμάται σε τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε κατασπατάληση ενέργειας και σε συσσώρευση απίθανου όγκου σκουπιδιών.Να γιατί σήμερα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με το λιώσιμο των πάγων, την τρύπα του όζοντος, να γιατί οι χωματερές πλημμυρίζουν, να γιατί ερημώνονται περιοχές γύρω απ' τα ενεργειακά εργοστάσια, να γιατί οι υδάτινοι πόροι εξαντλούνται με εκθετικούς ρυθμούς. Αν σ' αυτό προσθέσουμε την καταστροφή της γεωργίας και τον διατροφικό εφιάλτη που ακολούθησε, το τοπίο γίνεται ακόμη πιο Αποκαλυπτικό.
Τρίτον, την αυξανόμενη ιδιώτευση ως αναγκαία και ικανή συνθήκη εξάπλωσης του εμπορεύματος που σε ατομικό επίπεδο οδήγησε σε προσωπικές φωλιές απο πράγματα άχρηστα στην πλειονότητα τους, στο δε συλλογικό οδήγησε στην γενικευμένη συντεχνία , στην αποδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και στους χώρους εργασίας και στην αποτελμάτωση της αλληλεγγύης των εργαζομένων μεταξύ τους.
Το να πούμε οτι για όλα τα παραπάνω ευθύνεται ,στον βαθμό που την αφορά, η ξεπουλημένη γραφειοκρατική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, λέμε μια κοινοτυπία, έναν αφορισμό χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τις μεγάλες ανατροπές των τελευταίων πενήντα χρόνων.
Οι δυο εκδοχές του συνδικαλισμού (ρεφορμιστικός-επαναστατικός) στηρίζονται πάνω στους ίδιους βασικούς άξονες που έχουν να κάνουν με την συμμετοχή των εργαζομένων στην παραγωγική διαδικασία και στην συμμετοχή τους στο παραγόμενο προϊόν. Οι μεν ρεφορμιστές διαπραγματεύονται τα ελάχιστα αναπαράγοντας την εκμετάλλευση, οι δε επαναστάτες τα θέλουν όλα για όλους καταργώντας την εκμετάλλευση.  
Αυτό που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και οι δυο και κυρίως ο δεύτερος, ήταν το γεγονός πως τα προβλήματα μέσα στους χώρους δουλειάς μεταφέρονταν με μεγαλύτερη βαρύτητα έξω απ' αυτούς. Δεν αντιλαμβάνονταν δηλαδή πως πρόβλημα δεν ήταν μόνο οι συνθήκες εργασίας, η αμοιβή, η συμμετοχή και η κατοχή των μέσων παραγωγής, αλλά πρόβλημα γινόταν όλο και πιο έντονα η ίδια η εργασία, το προϊόν της οποίας είχε τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις.
Όποιος επιμένει στον συνδικαλισμό πρέπει να απαντήσει σε δυο καίρια ερωτήματα. Τι σημαίνει τα εργοστάσια να πάρουν οι εργάτες και τι σημαίνει επαναοικειοποίηση του παραγόμενου πλούτου; Σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε μ' αυτό. Η παραγωγή και το παραγόμενο προϊόν είναι σε έντονη και ανθιστάμενη αμφισβήτηση. Η πιο σκληρή κριτική ενάντια στον καπιταλισμό δεν προέρχεται μέσα απ τους χώρους δουλειάς, αλλά έξω απ' αυτούς, από κινήσεις πολιτών που συσπειρώνονται όχι στην βάση της εργασίας αλλά στην βάση των αμφίβολων ή καταστρεπτικών της συνεπειών. Η ίδια η "ανάπτυξη" έχει μπει στο στόχαστρο της κριτικής με οδομαχίες. Ο παραγόμενος πλούτος γίνεται όλο και περισσότερο παραγόμενη σαβούρα και η αντίστοιχη βιομηχανική μονάδα όχι ανάσα για την περιοχή αλλά μπόχα. Τι είδους λοιπόν αυτοδιεύθυνση μπορεί να γίνει στα εργοστάσια λιπασμάτων, στα εργοστάσια καύσης στους ΧΥΤΑ, στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική, στο φράγμα του Αχελώου στο ύψος της εκτροπής, στα πυρηνικά εργοστάσια, στις μονάδες του λιθάνθρακα; Τι είδους πλούτος είναι τα προϊόντα της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής που πρέπει να οικειοποιηθούμε αβλεπί και απνευστί, όταν τα διατροφικά σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο; Σήμερα οι παραγωγικές μονάδες και τα προϊόντα τους δεν είναι αντικείμενα κατοχής και χρήσης αλλά αντικείμενα κοινωνικής διαβούλευσης για την χρησιμότητα τους. Κι όταν η απόφανση είναι αρνητική, δυο εiναι οι συνήθως και μονίμως απόντες. Τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι. Είναι τυχαίο άραγε που σ' όλες τις κινήσεις ενάντια στα αποτελέσματα της εργασίας απουσιάζουν παντελώς τα σωματεία; Ή μήπως είναι τυχαίο που οι πλατείες δεν ηθέλαν την παρουσία των σωματείων ούτε ζωγραφιστή; Για το τι συνέβαινε με την ανακύκλωση και τα σκουπίδια στους Ταγαράδες τόσα χρόνια, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ το γνώριζαν καλύτερα απ' τον καθένα, όμως οι κινητοποιήσεις ήρθαν απ' τους κατοίκους των γύρω περιοχών, ακόμα και τις πληροφορίες τις συνέλεγαν έξω απ' τον χώρο εργασίας κι όχι μέσα απ' αυτόν.

Σήμερα η αμφισβήτηση του συνδικαλισμού ακολουθεί την ίδια διαδρομή, όχι μ' αυτή των απαξιωμένων γραφειοκρατών του, αλλά με κάτι πολύ πιο βαθύ, με την αμφισβήτηση της ίδιας της εργασίας. Τώρα απαιτείται ο επανακαθορισμός της, όχι σαν σχέση εργάτη-εργοδότη, αλλά ως συνολική κοινωνική σχέση. Αν το παραγόμενο προϊόν είναι κοινωνικό τότε τα ερωτήματα δεν μπορεί να τα θέσει και δεν μπορεί να τα λύσει κανείς άλλος πέρα απ' την ίδια την κοινωνία...

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Ανακοίνωση για την εκδικητική δίωξη του Ν.Καρανίκα

Αφίσα αλληλεγγύης του 1995

Στις 20/2 ημέρα γενικής απεργίας ο, από το 1995, αρνητής στράτευσης Ν. Καρανίκας οδηγείται στο αυτόφωρο με την κατηγορία της ανυποταξίας. Ο Ν. Καρανίκας μέλος του συνδέσμου αντιρρησιών συνείδησης και με ενεργή συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα, έμπρακτα και με προσωπικό κόστος αντιμετώπισε τον μιλιταρισμό και τον στρατιωτικό μηχανισμό με την άρνηση του να ενταχθεί σε αυτόν. Δικάστηκε και φυλακίστηκε για αυτήν του την επιλογή και αντιμετώπισε όλη τη σειρά των στρατοδικείων που ακολούθησαν, χωρίς να κάνει βήμα πίσω.

Σήμερα, στα 42 του, το κράτος του υπενθύμισε ότι δε ξεχνά τους παλιούς λογαριασμούς και τον εγκαλεί ξανά ως ανυπότακτο, γνωρίζοντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει στρατευθεί εδώ και πολύ καιρό με τη μεριά των κοινωνικών αγώνων αντί των στρατιωτικών μηχανισμών. 

Εκδικητικά, στήνει ένα ακόμα στρατοδικείο νομίζοντας ότι μπορεί να κάμψει βασικές ατομικές επιλογές του συγκεκριμένου και αποσκοπώντας να εκφοβίσει τους νεολαίους που παραγνωρίζοντας το προσωπικό κόστος αντιπαλεύουν είτε ατομικά είτε συλλογικά την στράτευση απέναντι στα στρατοδικεία, τις διώξεις, τα πρόστιμα και τα κοινωνικά ιδεολογήματα.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και την συμπαράστασή μας στον Ν. Καρανίκα και σε όλους τους αντιρρησίες συνείδησης και δηλώνουμε ότι είμαστε συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι σε αυτόν τους τον αγώνα.


Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΣΤΙΣ 08/03 ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ