Έχουν περάσει δύο περίπου χρόνια από την
έλευση της πολυδιαφημιζόμενης κυβέρνησης της ελπίδας. Της ελπίδας που έγινε
προεκλογικό σποτ και ισοπέδωσε ότι δεν μπόρεσαν να καταστείλουν οι προηγούμενες
κυβερνήσεις με βία και προπαγάνδα. Γιατί σύμφωνα με το μύθο, η ελπίδα ήταν το
τελευταίο “δώρο” των θεών στην Πανδώρα, το μόνο δώρο που τελικά μπόρεσε να
κρατήσει στο κουτί της ως ύστατη παρηγοριά και αντίβαρο για όλα τα κακά του
κόσμου. Η ελπίδα λοιπόν, ως συνάρτηση του κακού είναι επικίνδυνη, δηλητηριώδης
και ύπουλη, επειδή αντί να μάχεται το κακό μεταφέρει την έννοια της αλλαγής,
της δράσης, της ευθύνης στο μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ πουλώντας ουσιαστικά ελπίδα,
κατάφερε να αφομοιώσει την οργή της κοινωνίας που τα τελευταία χρόνια βιώνει
μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση σε όλους τους τομείς της ζωής και να τη
μετατρέψει σε μια νωθρή και υπνωτική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που όχι
μόνο δεν βελτιώθηκε σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αλλά όπως φαίνεται θα
γίνει ακόμα πιο βάναυση.
Την στιγμή που η ελληνική
κοινωνία, κουρασμένη και απογοητευμένη, περιμένει ελπίζοντας πως θα έρθουν
καλύτερες μέρες, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει προς ψήφιση το 4ο μνημόνιο
με νέα μέτρα που περιλαμβάνουν τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων,
άνοιγμα των καταστημάτων 30 Κυριακές το χρόνο, πώληση του 30% των λιγνιτικών
μονάδων της ΔΕΗ κ.α. και που έρχονται να επιβαρύνουν επιπλέον την ήδη δύσκολη
καθημερινότητα. Παράλληλα, όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και επεκτείνεται η
λεηλασία των φυσικών πόρων και η καταστροφή του περιβάλλοντος, στο όνομα της
ανάπτυξης και του κέρδους.
Το αριστερό άλλοθι
κατέρρευσε για μία ακόμη φορά παίρνοντας μαζί του και τις τελευταίες αυταπάτες
που ίσως ακόμη να διατηρούσε κανείς. Η τωρινή κυβέρνηση εφαρμόζει την ίδια
πολιτική με τις προηγούμενες όπως και αυτή που θα έρθει μετά. Κανένας
ηγέτης-μεσσίας, καμία πεφωτισμένη κυβέρνηση, κανένα κράτος όποιο χρώμα και
όποιον προσανατολισμό και να έχουν δεν μπορούν να σώσουν κανέναν. Διαρκώς θα
σέρνονται πάνω και γύρω από τις καρέκλες της εξουσίας, βολεύοντας τους “δικούς
τους”, θα τάζουν, θα αδιαφορούν και θα υποκρίνονται μετατρέποντας τους
ανθρώπους σε άβουλους και χλιαρούς πολίτες που η πολιτική τους δραστηριότητα
τελικά εξαντλείται σε λίγες γραμμές στο τσατ κάποιου μέσου κοινωνικής δικτύωσης
και μια φορά στα τέσσερα χρόνια με την ψήφο σε μια κάλπη.
Εύκολες λύσεις στη
συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχουν και μάλιστα όσο η επιβίωση γίνεται κι άλλο
δυσβάσταχτη τόσο πιο δύσκολο είναι να βγει μια κοινωνία από το λήθαργο της αδράνειας
και της παραίτησης. Τα πάντα όμως στη ζωή είναι αγώνας. Τίποτα δεν χαρίζεται.
Όποιος θέλει να γίνει κύριος της ίδιας του της ζωής πρέπει να βρει τρόπους να
αντισταθεί σε αυτή τη βαρβαρότητα. Να αντισταθεί κατ' αρχήν ενάντια στην
αλλοτρίωση της προσωπικότητας του σπάζοντας τον ατομικισμό και μαθαίνοντας να
λειτουργεί συλλογικά και με αλληλεγγύη. Να δημιουργήσει εστίες αντίστασης από
τις γειτονιές έως τους χώρους δουλειάς ώστε να καλλιεργηθεί η αντίληψη της
κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της αντιιεραρχικής πολιτικής συγκρότησης. Να
υπερασπιστεί την ελευθερία των κοινών αγαθών καθώς και την ίδια την φύση από
την επίθεση που δέχονται από το κεφάλαιο στο βωμό του κέρδους.
Η απεργία της 17ης Μαΐου,
καλεσμένη από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ θα χρησιμοποιηθεί για ακόμη μια φορά
ως μονοήμερος εκτονωτικός μηχανισμός της κοινωνικής αγανάκτησης. Είναι στο χέρι
μας και μόνο να σπάσουμε τον φόβο και την παραίτηση, να αγωνιστούμε και να
παλέψουμε για τις ζωές που μας κλέβουν.
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας – Να μη
ζήσουμε σαν δούλοι
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ -ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου