Το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο

   Καθώς τα πλοία του ΝΑΤΟ ήδη περιπολούν στο Αιγαίο, αρχίζει να γίνεται φανερό ότι η στρατικοποίηση της αντιμετώπισης του προσφυγικού είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό με μεθοδευμένα βήματα. Η δίωξη των αλληλέγγυων σε Λέσβο και Ειδομένη ως προσπάθειας καταγραφής και ελέγχου κάθε δραστηριότητας στο έδαφος, η ανάθεση των στρατοπέδων καταγραφής στον στρατό και την αστυνομία, η αποδοχή από την Ελλάδα της Τουρκίας ως «χώρας ασφαλούς προέλευσης» «αναγκαίο» βήμα για τις επαναπροωθήσεις, η διευρυμένη συζήτηση για την δημιουργία και κέντρων κράτησης, η ικανοποίηση του υπουργού άμυνας της Ελλάδας για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, είναι όλα μέρος μιας συνολικής πολιτικής. Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία ας διαβάσουμε την δήλωση του υπουργού Άμυνας της Αμερικής « Οι τρεις χώρες επισήμαναν την ανάγκη το ΝΑΤΟ να δράσει γρήγορα και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απόλυτα σύμφωνες, διότι διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές» Αν έχετε απορία για τον αριθμό τρία είναι Γερμανία, Τουρκία, Ελλάδα. Η Ελλάδα άλλωστε θα παράσχει στην επιχείρηση αυτή 15-20 πλοία!! «Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ με σκοπό να συμβάλει ουσιαστικά στον περιορισμό των συνεχώς αυξανόμενων μεταναστευτικών ροών κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως αναφέρει η σημερινή ανακοίνωσή της, ή δεν πίστευε ποτέ ότι θα υπήρχε κυβέρνηση που θα καλούσε το ΝΑΤΟ να αναλάβει αστυνομικά καθήκοντα με Γερμανό διοικητή στο Αιγαίο». Αυτή είναι η απάντηση του Αριστερού Μαξίμου στις αντικρουόμενες δηλώσεις για το θέμα της ΝΔ. Πέραν της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης έχουμε περάσει και στην νέα Αριστερή συναίνεση. Επειδή βέβαια το ΝΑΤΟ δεν έχει  μηχανισμούς νομιμοποίησης τέτοιων αποστολών μας εξηγούν «Συγκεκριμένα, το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν οι 28 χώρες μέλη του ΝΑΤΟ έδωσε εντολή προς τις στρατιωτικές αρχές να γνωμοδοτήσουν για τους τρόπους πραγματοποίησης αυτής της επιχείρησης, αυτοί θα εξετασθούν στη συνέχεια από το Στρατιωτικό Συμβούλιο του ΝΑΤΟ και μετά θα υποβληθούν στο Βορειοατλαντικό Συμβούλιο που δίνει το πράσινο φως για κάθε στρατιωτική επιχείρηση». Μην έχετε καμία αμφιβολία η διαρκής χρήση του όρου «στρατιωτική» δεν γίνεται τυχαία. Ας μπούμε όμως και στην ουσία της πράξης αυτής, όπως γίνεται φανερό στόχος της επιχείρησης είναι η «άμεση επιστροφή στην Τουρκία όσων προσώπων περνούν ή καταφέρνουν να βγουν από τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας». Η λέξη πρόσωπα σημαίνει ότι οι πρόσφυγες αποπολιτικοποιούνται και καθίστανται οι γυμνές φονεύσιμες ζωές της ναζιστικής λογικής. 

       Ας μην ξαφνιαζόμαστε όμως η πορεία προς όλα αυτά είναι μακριά και ενδεικτική. Έχουμε το σημαντικό γεγονός της εκτέλεσης 2 Βρετανών πολιτών που είχαν ενταχθεί στο Isis, χωρίς δίκη, ακολούθησε την δολοφονία ενός Αμερικανού υπηκόου στην Υεμένη με διαταγή του Αμερικανού προέδρου το 2014 που είναι η πρώτη δολοφονία Αμερικανού πολίτη πέρα από την ισχύ του Αμερικανικού Συντάγματος.. Η αλλαγή αυτή του δικαϊκού παραδείγματος είναι συγκλονιστική. Έρχεται να αναμιχθεί  με την ευκολία που η Τουρκία πολιορκεί πόλεις στην επικράτεια της, η ευκολία με την οποία η Ευρώπη των ελεύθερων μετακινήσεων, της διαρκούς αναβάθμισης των συγκοινωνιών, πήρε αποφάσεις για την κατάργηση 5 διασυνοριακών συνδέσεων μέσου τρένων για να μην μετακινηθούν οι πρόσφυγες, την νομοθεσία της Δανίας που κατακρατεί τιμαλφή !!!! Στο Ελληνικό έδαφος συνεχίζονται οι ασκήσεις των σωμάτων στρατού σε αστικό περιβάλλον για την  αντιμετώπιση συνθηκών «κατάλυσης της κοινωνικής ειρήνης με όρους προσβολής της ασφάλειας». Η πιο πρόσφατη έγινε στην Κω το καλοκαίρι του 2015!! Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους πύργους, την διεξαγωγή δύο πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, την αναδιαμόρφωση των συνόρων της Μέσης ανατολής, την ψήφιση και εφαρμογή αντιτρομοκρατικών νόμων, την στρατικοποίηση του εσωτερικού των κοινωνιών, τα κάθε λογής Γκουαντανάμο και τα διάσπαρτα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να αντιληφθεί το εύρος της αποτυχίας αυτής της πολιτικής, μια αποτυχία που στηρίζεται και στην λογική της ανάθεσης, της εκπροσώπησης. Ποιός από αυτούς που λένε ότι μας εκπροσωπούν ενημέρωσε τις κοινωνίες για τις πολιτικές σε όλο τον κόσμο που παράγουν πολέμους και δυστυχία; Με βάση ποια διαδικασία τα κράτη κυβερνούν με διατάγματα; Με πόση ευκολία η Γαλλία μπήκε στην ζώνη μιας συνολικής αναστολής των ελευθεριών; Η συνταγματική αναθεώρηση του Γαλλικού συντάγματος έχει προχωρήσει. Η επέκταση της κατάστασης εξαίρεσης πέρασε και επίσης πέρασε και το άρθρο 2 το οποίο επικυρώνει την αφαίρεση της ιθαγένειας από πολίτες που έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατικά εγκλήματα κατά του έθνους (όπως ξέρουμε ήδη εδώ από την χρήση του αντιτρομοκρατικού η ερμηνεία της τρομοκρατικής πράξης είναι ανοιχτή). Μάλιστα δεν αναφέρεται η περίπτωση της διπλής υπηκοότητας, έτσι μπορεί να αφαιρεθεί η Γαλλική ιθαγένεια από ένα Γάλλο ο οποίος δεν έχει άλλη. Ιδού λοιπόν οι νέοι απάτριδες!!  Όλες οι λογικές των κοινωνικών συμβολαίων στηρίζονται σε κάτι πολύ κρίσιμο, στην εκχώρηση της ελευθερίας του καθενός προς όφελος συγκρότησης της κοινωνίας σε πολιτικό σώμα και την διασφάλιση της ασφάλειας και της ευημερίας για το σύνολο των πολιτών. Σήμερα που όλες οι υποσχέσεις έχουν διαρραγεί δεν εκχωρούμε πλέον τίποτα σε κανέναν. Δεν παζαρεύουμε την ελευθερία μας, δεν σκεφτόμαστε να συμμετάσχουμε στους επόμενους πολέμους τους. 

              Αυτή η απελπισία δεν έχει  μόνο αμυντικά χαρακτηριστικά όπως θα περίμενε κανείς, αλλά έχει και μια συνθήκη αναγνώρισης ότι το κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει σταθερές συνθήκες νομικής υπόστασης στους πολίτες που συγκροτούν το έθνος-κράτος, αλλά ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να διασφαλίσει τους όρους της ζωής. Με μια διαδικασία που παραδίδει όλο και μεγαλύτερες ζώνες της κοινωνικής συγκρότησης σε μια κατάσταση εξαίρεσης, με τους αντιτρομοκρατικούς και αντιμεταναστευτικούς νόμους να δημιουργούν τους όρους οριστικής αλλοίωσης του νομικού πολιτισμού για τον οποίο τόσο περηφανεύονταν μέχρι τώρα οι δυτικοί δημοκράτες, η ανάγκη αντίστασης αποκτά οιονεί υπαρξιακά χαρακτηριστικά. Το ότι η λεκάνη της μεσογείου έχει μετατραπεί από «σταυροδρόμι πολιτισμών» σε νεκροταφείο 30000 ανθρώπων τον χρόνο είναι αποτέλεσμα ενός πολέμου χαμηλής έντασης που διεξάγεται πολλά χρόνια τώρα. Οι εμφύλιοι, των οποίων η ένταση ξενίζει και η έκταση ξαφνιάζει, αποδεικνύουν ότι βιώνουμε το τέλος της μεταπολεμικής συνθήκης συγκρότησης του κόσμου και την αρχή μιας περιόδου γεωπολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας. Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία ήταν από την αρχή στραμμένος στο εσωτερικό των Δυτικών κοινωνιών, η στρατικοποίηση του εσωτερικού των κοινωνιών και η επιβολή μιας αστυνομικής λογικής στο εξωτερικό έχουν διαμορφώσει μια νέα συνθήκη. Ενώ το επιστέγασμα της πολιτικής αυτής θεωρήθηκε η περίφημη θεωρία της  οικοδόμησης εθνών (nation Building), το οποίο ήταν το δόγμα που δέσποζε στην επέμβαση στην Λιβύη, τελικά οδηγηθήκαμε στην απόλυτη κατάρρευση όχι μόνο εθνών αλλά και ολόκληρων περιοχών.  

  

       Καθώς οι υποσχέσεις του συστήματος για διαρκή πρόοδο ευημερία, για το τέλος των εποχών του πολέμου και του πόνου αποδείχθηκαν φρούδες, είμαστε μπροστά την συγκρότηση ενός κόσμου βασισμένου στο συναίσθημα του φόβου, ως μοναδικού μέσου συναίνεσης. Οι σύνοδοι κορυφής της ΕΕ για το μεταναστευτικό ζήτημα, αποδεικνύουν ότι δεν είναι ότι υπάρχει ένα ηθικό έλλειμμα στην ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντίθετα δείχνει συνέπεια και συνέχεια, στις στοχεύσεις και τις επιδιώξεις των εξουσιαστικών μηχανισμών.  Η ανάγκη μιας πολεμικής αντιμετώπισης των ροών των μεταναστών είναι μέρος της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας και όχι διαχείριση των συνεπειών της. Μα καλά δεν βλέπουν ότι η βάση της τεράστιας εισροής προσφύγων είναι οι πολεμικές συρράξεις σε ένα τεράστιο γεωγραφικά χώρο; Δεν είναι μόνο  η Συρία, είναι η Υεμένη, η Ερυθραία, η Νιγηρία, η Λιβύη, που αποτελούν πλέον κατεστραμμένες ζώνες. Έτσι ακριβώς κατέρρευσε και η νομική διάκριση μεταξύ προσφύγων και μεταναστών, μια διάκριση που στήριξε την δημιουργία της λογικής του παράνομου ανθρώπου. Τώρα που η ισορροπία ανατράπηκε και το σύνολο σχεδόν των ανθρώπινων ροών αντιστοιχεί σε αυτό που όριζαν ως πρόσφυγα και επειδή νομικά δεν είναι εύκολη η αποβολή τους, στηρίζουν την πολιτική τους στην προσπάθεια της φυσικής εξόντωσης και αποτροπής. Άλλωστε η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο είναι μέρος της συνολικής αμφισβήτησης της  Οι νεκροί πρόσφυγες προκάλεσαν υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα, όμως η ουσία είναι ότι αυτός είναι ένας θάνατος που δεν υπόκειται σε κανένα νομικό πλαίσιο. Τα ανώνυμα πτώματα που ξεβράζονται στην Μεσόγειο δεν αναγνωρίζονται όλα. Άρα ένα κομμάτι από τους ανθρώπους χωρίς ιθαγένεια πεθαίνει μέσα σε μια ανήκουστη λήθη. Κανένας δεν κινεί νομικές διαδικασίες κανείς δεν μπαίνει στον κόπο μιας εκ των υστέρων έστω πολιτικοποίησης.  Η φιγούρα του πρόσφυγα επιφέρει ρήξη στην σχέση της ιθαγένειας με την ιδιότητα του πολίτη, είναι μια ρήξη με την ίδια την δυνατότητα του έθνους-κράτους να δημιουργεί ταυτότητες. Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που επικαλείται το ασαφές πλαίσιο της συγκρότησης του έθνους με βάση το αίμα, ειδικά για την περίοδο που ζούμε, είναι μια απόφαση σταθμός.1 Όλη αυτή η ζοφερή περίοδος, βίας, αποκλεισμού, φτώχιας, έντασης μιας πορείας του νομικού οπλοστασίου προς ολοκληρωτικές πλευρές, τονίζουν την φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική» όπου προσπαθούν να την κάνουν την ρίζα της παθητικότητας και κατά προέκταση της λογικής της ανάθεσης. Τα όρια αυτής της ανάθεσης μας τα δείχνει η ικανοποίηση της Αριστερής μας κυβέρνησης για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, η εν πολλοίς διατήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.. Το τέλος της ανάθεσης μπορεί να σημάνει την αρχή μιας νέα συλλογικής αίσθησης του ανήκειν, την αρχή μιας διαδικασίας συγκρότησης της αυτοδιεύθυνσης, την αίσθηση του αυτοπροσδιορισμού και την διεύρυνση της έννοιας της αλληλεγγύης ώστε να περιλαμβάνει το σύνολο των όρων της ζωής. Μιας αλληλεγγύης που θα διαλύει κάθε σκέψη αποκλεισμού και θα θεωρεί τον πρόσφυγα μέλος της κοινωνικής δομής. Αυτό προϋποθέτει και την ανάγκη να αναδειχθεί ότι ο στρατός, η αστυνομία και ο σύγχρονος νομικός πολιτισμός είναι μέρη του προβλήματος, και όχι λύσεις στην βάση της ασφάλειας.

       Πρέπει να σκεφτούμε πάνω στην προσπάθεια να εμφανίσουν τα  πρωτεία της οικονομίας επί της ζωής ως μη αμφισβητήσιμα, όμως είναι ακριβώς η έννοια του ρεαλισμού τους που καταρρέει, που στερεί από τους ανθρώπους κάθε δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και τον αυτοπροσδιορισμό. Που είναι αυτοί που πανηγύριζαν για το τέλος της ιστορίας, που είναι οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς που θα υπερέβαινε τα σύνορα και τις αγκυλώσεις; Ο «ρεαλισμός» της διαρκούς φτωχοποίησης, της ανεργίας, της μη ελπίδας, της οριστικής εγκατάλειψης κάθε έννοιας ευτυχίας, των πολέμων και της καταστολής δεν μας ενδιαφέρει. Όλες οι συνθήκες ενσωμάτωσης στην ευρωπαϊκή μοντερνικότητα έχουν αρχίζει να εκφυλίζονται τη στιγμή που θα θεωρούσαν ότι έπρεπε να γιορτάζουν τον θρίαμβο τους. Τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα της ύπαρξης είναι αυτά που πρέπει διαρκώς να ανασκευάζουμε, μακριά από τον μονόλογο των εξουσιαστικών δομών. Να σκεφτούμε πάλι το περίφημο «δικαίωμα στο δικαίωμα» της Άρεντ. Η ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας ως ένα κοινωνικό μέτωπο που θα πηγαίνει πέρα και εκτός του κράτους, είναι μια πρώτη απόπειρα ενοποίησης των διάσπαρτων κινήσεων που αισθάνονται τον πνιγμό της αυταρχικοποίησης. Η αναζήτηση της αυτονομίας και του αυτεξούσιου είναι η απάντηση στην στρατηγική του φόβου. Η απελπισία και οι κάθε λογής αναφορές στο «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν είναι μονόδρομος. Δεν θα συναινέσουμε στον φόβο και τον πόλεμο.

NO   BORDER        NO    NATION 

ΑΜΕΣΗ      ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ      ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ  ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ

      ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ     ΚΙΝΗΣΗ